Help, I need somebody!

Mam ochotę na coś przeszywająco smutnego, coś, co wydusi ze mnie niechciane łzy. Może to zmęczenie, może skutek dłuższego spadku nastroju. Może przesilenie jesienne. Cholera wie.
Mam ochotę zapomnieć się w emocji - o to tak naprawdę chodzi, od początku do końca. Czy to się stanie za sprawą muzyki, książki, filmu, zdjęcia, snu czy drugiego człowieka - nieważne. Czy to będzie szczęście, smutek, radość, ekstaza, miłość, namiętność, rozpacz, ciekawość, frustracja - też nieważne. Ważne tylko, żeby było coś zamiast wszechogarniającego niczego. Tylko chciałabym móc przestać szukać tego na siłę. Chciałabym w ogóle przestać tego szukać, bo to zatracenie potrafi się pojawić wyłącznie samoistnie, a ja samym faktem odczuwania potrzeby pozbawiam się możliwości jej zaspokojenia. To tak jak z kredytem - dostaniesz tylko wtedy, gdy nie potrzebujesz.
Na jakąś bardzo smutną płytę mam teraz ochotę tak, jak jak kobieta w ciąży ma ochotę na ogórki z lodami. Po prostu KCĘ i DAJ! Nic mi się nie podoba, nie chce mi się nic ściągać.
Ech, gdzie się podziała moja sławetna inteligencja werbalna, którą się tak szczycę? Tak, widzę jak z moich zdań uchodzi wszelka ekspresja, jak z postu na post są coraz mniej porywające. Widzę jak moje zdania dorastają.
Może to wypalenie zawodowe? Ostatnio w trudnych sprawach była dziewięciolatka z zespołem wypalenia zawodowego. Może i ja to mam? Albo może brak witamin?
A może...
starość?


Fejsbók głosicielem złej nowiny.